Denizde doğmuşum ben. Aslında deniz ben. Babam gökyüzü, annem toprak. Babam yağdırdıkça yağmurlarını, annem doldurmuş çukurlarını, yoğurmuş çamurlarını. Su birikintisinden göl, gölden deniz olmuşum. Kimi zaman köpürerek dev dalgalarımla kükremiş, kendi girdaplarımla içimdekileri yutup derinlerime atmışım. Kimi zaman da ışıl ışıl parlayarak sunmuşum tüm güzelliklerimi en berraklığımla...

Kitaplarla tanışmam okulla başladı. Hikaye ve romanı ilk defa okul kütüphanesinde gördüm. Hayatımın kitabına da orada rastladım.
Kitabın büyülü bir yanı vardı. Dünyanın tüm sırlarını keşfetmek üzereydim, fakat beklenmedik bir sorunla karşılaştım. Kitabın son bölümü koparılmıştı. Bu da demek oluyordu ki dünyayı anlamak ve anlamlandırmak için daha çok uğraşmalıydım.
O günden beri hayatın eksik parçalarını arayan bir gezginim.

Bu dünya ikimize dar ki sen aynadasın aksim. Fakat kim içeride, kim dışarıda?
İşte bu sorunun peşinden sürüklendiğim eşsiz bir serüven benim için yazmak.
Cevabı ise henüz bulamadım. İyi ki de bulamadım.

“Yazma eylemi” fırtınalı denizde dalgaların önünde yalnız başına yüzmek gibidir. Dalgalara teslim olup boğulmak da var. Kıyısına ulaştığın kayıp adaları keşfetmek de... İzmir’den atladım denize. Önce meslek, evlilik, çocuk yetiştirme adalarını keşfettim. Ardından Farkındalık Yazarlığı adasını keşfettim. Yüzüyorum bu adanın etrafında... Yüzdükçe hafifleyip “Tüy” misali yazılarımla konmaya çalışıyorum avuçlarınıza.

Ben Sabiha Hanım değil, Saboşum. Kimlik yaşım ile ruh yaşımın arasında çok fark var, ruh yaşıma göre yaşıyorum.
Ben kimim? Çizgileri olmasına rağmen bohem, hayatı ve yaşamayı seven, küçük ve tombik bir kadınım. Dışişleri Bakanlığı’ndan emekliyim, dilbilimciyim, öğretmenim, tiyatrocuyum, Reiki Master’ım. Ayrıca, çalışkan, çoğunlukla neşeli, pozitif bir kişiliğim. İyisiyle, kötüsüyle insanım işte!

1948 yılında Edirne’de doğmuştur. Meslek lisesi mezunu olup ev hanımıdır. Edirne İl Kültür Müdürlüğü Yayınları No: 15 “Edirne Şairleri 2001” kitabında üç şiiri ve Edirne’de “Yeni Ozan Ağacı” dergisinde birçok şiiri yayınlanmıştır.

Solmayan çiçekler, tükenmez sevgiler aradım
İçimde bulduğum cevapları, doğanın sırlarına yamadım

Şiirlerde dizelere yasladım başımı
Öykülerin elleri okşadı saçlarımı

Düşlerim çam ağacıdır, yaz kış yeşil
Varlığım bir gölge, dünya sahnesinde

Çocuksu düşlerini bırakamayan biridir Merve; ya da bırakmak istemeyen, bırakmamak
için direnen... Bu yüzden yazmaya başladı. Annelik ve öğretmenlik ekseninde dönüp
duran bu kadın, yazarak bir eksen eğikliği oluşturdu iç dünyasına. Kalemi kağıda
dokundurduğu her an bu eğiklikten daha farklı bakıyor dünyaya, varlığa ve yokluğa.
Manâları güzel okuyup güzel aktarmak ise en büyük dileği.

Önce yazmayı hayal ettim sonra yazılarımı.
Yazarak bu dünyanın gerçeklerinden kaçamam biliyorum.
Ancak kendime hayallerimle yoğrulmuş bir dünya yaratabilirim. Her seferinde bu dünyayı daha da güzelleştirebilmek adına elime alıyorum kalemimi.

Neden yazmak ister ki insan? Sadece istiyorum. Doğruyu söylemek gerekirse
neden diye kendi kendime sorduğumda aklıma gelen tek cevap bu: "Yazmak
istiyorum."
Dolu dolu yaşanan bir hayatım olmadı, hayatını değiştirdiğim insanlar da...
(Olduysa da ben fark etmedim.) Benim hayatımı değiştirenler elbette oldu, ama
sadece kabullenmek ile yetindim bu değişiklikleri. Belki de bu nedenle sıra dışı
bir sıradanlıkla yaşadım hayatımı. Bir keresinde, henüz bir genç kızken bir
arkadaşım "Fazla normalsin sen." dedi bana. Gerçekten fazla normaldim.
Sadece normalim. Dışarıdan bu kadar normalken, düşüncelerimde fırtınalar esmesini
bekliyorsunuz belki, ama hayır içimde de koca bir dinginlik var. Hiçbir şey
şaşırtmıyor beni. Uzun zamandır hüzün veya acı bile harekete geçirmiyor içimde
herhangi bir şeyi. Belki bu nedenle yazmak istiyorum. Varsa içimde çıksın
istiyorum kendimden bile sakladıklarım. Ya yoksa? Bu da aldığım bir risk. Ya koca
bir boşluk ve sıradanlıkla karşılaşırsam yazma yolculuğumda? Yapacak bir şey
yok o zaman da, fazla normal olmaya devam.

Dünyaya bir su damlası olarak geldim. Güneşle, toprakla, havayla büyüdüm. Sevgiyle yoğuruldum ve ruhuma insan olduğum üflendi.
Gördüm, duydum ve dokundum. Anlaşılamaz, ulaşılamaz, tarif dahi edilemezdi.
Muhteşem Dünya gezegeninde önceden belirlenmiş yörüngemde seyahat ediyorum.
Bu yolculuk su damlasının evine geri dönüş yolculuğudur.
" Ey olağan gibi görünen her şey! Doyumsuz, tanımsız ve eşsizsiniz…"
Bir gün bu su damlası kaynağına döndüğünde, yaptıklarının hesabını tek tek verecek ve bundan sonra evrende sadece temiz bir soluk olup tekrar size dönecektir.
"Bu son fasıldır işte. Dönülmez akşamın ufkundayız..."

19.01.1953 tarihinde Burdur'da doğdum. Burdur Sakarya İlkokulunda okudum. Babamın görevi nedeniyle 1965 yılında Ankara'ya geldim. Gazi Osman Paşa Ortaokulu’nu, Çankaya Lisesi’ni bitirdim. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun olduktan sonra en büyük hayalim olan serbest avukatlık mesleğine başladım. Hala mesleğimi sürdürüyorum. Aşk evliliği yaparak bir kız çocuğu sahibi oldum. Ancak evliliği sürdüremedik ve boşandım.

Ankara Barosu Dergisi yayın kurulunda başkanlık, üyelik ve editörlük yaptım. Çeşitli şirketlerin hukuk müşavirliğini, sivil toplum kuruluşlarının danışmanlığını üstlendim. Son olarak Kültür Bakanlığı Kültür Varlıklarını Koruma Bölge Kurulu (Samsun ve Antalya) üyesi oldum. Bir dönem Uğur Mumcu Araştırmacı Gazetecilik Vakfının Yazarlık kursuna katıldım. Yazmayı ve okumayı çok seviyorum.

Afyon’un Şuhut ilçesinde doğdum. Aslen Kars’lıyım. Mühendislik eğitimi sonrasında, özel sektörde yönetici olarak çalıştım. Hayalim olan hep üreten iş kadını profilini tamamladım. Hayalime ulaştıkça artık hayalimin bu olmadığını keşfetmemle, değişimim başladı. Bugün yazmak istiyorum. Ama yarın ne olur bilemem. Çünkü artık hayallerime sınır koymak istemiyorum.
Evliyim, iki kızım var.

Yazmaya başlamadan önce okumayı öğrendim. İlk yazılarımı lise yıllarımda yazmaya başladım. Fakat farkında olmadan yazmayı bıraktım. Farkındalık Yazarlığı Atölyesi’ni buldum. Kalemim kanatlandı o günden sonra, diyar diyar gezmekte hayal gücü aleminde…

Dostlarım Handan’la, Meral çığlık çığlığaydı avukatlar odasında; “Bulduk, senin hastalığını bulduk!” Manik depresif bir adamın hayatını anlatıyormuş dün gece gittikleri film. Aynı ben!

Telaşla soruyorum bir hafta sonra Marmaris’e gelen psikiyatrist abime, gülüyor: “Meraklanma maniksin ama depresif değil.” Devamında tembihliyor “Sakın kaybetme manikliğini,” diye.

Yıllar, yılar geçti… Manikliğim nerede?

Doğduğumda toprakla belenmiş, çamurla oynamışım.
Toprağın kızıyım ben.
Toprak gibi katman katman.
Toprak gibi sakin, kendi halinde.
Bazen kireçli, ulaşılmaz, umarsız;
Bazen killi, geçirimsiz, geçimsiz.
Bazen çorak, içinde açan çiçekleri öldüren,
Kimi zaman da toprak kadar verimli.
Toprak kadar doğal, doğurgan.
Çoğu zaman da şaşırtır beni bağrımda açan çiçeklerin rengi, kokusu.

Yıllar önce, bugün herkesin sevgi günü diye kutladığı günde doğduğum için, hayatta neyin peşinde koşacağım kaderime yazılmış. Şikayetim var mı bu durumdan? Yok. Seçtiğim meslek de sevgi ve şefkat mesleği. Ellerim acıları dindirmeye uzanır yıllardır, sevgiyle.
Hayat bir kararlar bütünü. Vazgeçtiklerimiz, terk ettiklerimiz, vazgeçilişlerimiz, terk edilişlerimiz... Sevgi varsa kalpte, hepsine dayanılır.

...

Az gitmemiş, uz gitmiş,
Her şey sık sık tuz ile buz oluverirmiş,
Yağmur çamur demeden ilerlermiş,
Kaf Dağı'na giden yolu ararmış.
Biz kerevetine çıkarken, o hala tırmanırmış.

1968 Antakya doğumluyum. Evli ve bir kız çocuğu annesiyim. Hayattaki en büyük gururum kızım müzik öğretmeni olarak çalışıyor.
Sağlık Bakanlığı’ndan emekli olup kendime “vintage” bir dükkan açtım. İşimde o kadar mutluyum ki, iyi ki emekli olmuşum diyorum. İnsanın kendisini mutlu eden bir işte çalışmasının önemini kavradım.
En çok keyif aldığım şeyi düşündüğümde aklıma yazmak geliyor. Görüntüde çok sakin olmakla birlikte çılgın kadın ya da kadınlar dışarıya çıkmak istiyor.

Akla ve kalbe değer verir, hak ve had kavramlarını önemserim. Akıllı,
güçlü ve mücadeleciyim, derinlemesine inceler, her daim en elverişli
sonuca ulaşmaya çalışır, ulaşamayınca da huysuzlaşırım. Elimden
gelenin en iyisini yapar, sonuçtan memnun olursam kendime aferin
derim; olmazsam daha iyisi için kendimle uğraşır, bir sonraki
seviyeye taşırım. Tüm saçmalıklara rağmen sevgi ve umut var
kalbimde…

Adım Eylül.
Sadece yakın arkadaşlarım ve ailem bana Lülü der.
Günlerden bir eylül günü Ankara'da doğdum.
Hak savunucusuyum. Avukatım. Ablayım. Gönüllüyüm. Ömür boyu öğrenciyim.
Kar kürelerini, kitapları, balonları, çiçekleri ve çocukları çok severim.
Kendini yazarak keşfedenlerdenim.
Kimseden eksik ya da fazla değilim.
Herkes gibi biricik ve herkesle birim.

Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Ortaköy’de 1958 yılında doğdum. Tüm öğrenim hayatım Ankara’da geçti.1981 yılında Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın Yayın Yüksek Okulu’ndan mezun oldum. Daha sonra Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsü'nde yüksek lisans yaptım. Bir kamu kuruluşunda çeşitli kademelerde otuz yıla yakın çalıştıktan sonra emekli oldum. Evliyim ve iki kızım var. Başta sinema ve fotoğraf olmak üzere güzel sanatlara ilgi duyuyorum. Doğal hayat ve çevrenin yok oluşu en büyük korkum.

Benim ismimin içinde çiçekler var demet demet, bir de büyüyüp Serpil’emeyen göbek adım. Ama içimde hep bir çocuk var, hiç büyümeyen. Bu yüzdendir belki mucizelere inanışım, hayata sarılışım. Nereli miyim? Uçurtmamın uçtuğu her yer memleketim. Ama cennetten bir köşe Sinop toprağım. Yazdığım, okuduğum, sevdiğim kadar varım. Daha fazlası için yazdıklarımı okuman lazım.

1973 yılında Sakarya’da doğdu. İlk, orta ve lise öğrenimini doğduğu şehirde tamamladı. Çocukluğu doğayla içiçe geçti. Okuma ve yazmayı öğrendiği andan itibaren her daim okudu ve yazdı. Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesini 1995 yılında bitirdi. İş hayatına atıldı, evlendi, çocuk sahibi oldu. İkinci üniversitesini bitirdi. İş gereği değişik illerde bulundu. Farklı insanlarla birlikte yaşayarak onları gözlemleme imkânı buldu. Heybesinde pek çok hikâye ve malzemeyi biriktirdi. İlk uzun yazı denemelerini 2017 yılında Farkındalık Yazarlığı Atölyesi sayesinde yazdı. Ankara’da yaşayan yazar hala okumaya ve yazmaya devam ediyor.

Her şey şimdi başlıyor benim için. Yeni bir pencere çizdim hayatımın şu yaşına ve buradan yeni bir manzara yaratıyorum kendime ait. İnsan isterse neler yapar, ben umutluyum yapacağım. Yazacağım içimden geldiği gibi. Anladım ki hayat sadece okuyan olmakla yeterince renkli değil. Yazan da olacağım ve yeni bir renk koyacağım diğer renklerimin arasına.

herkesin bir seçimi var…
benimki hüzün.
her tebessümün ardında,
ve her sabah gün ağardığında,
odamın duvarlarında,
gözlerimin en kuytularında..
bakmak ve görmek arasında
koca bir fark, Ben’i görmek.
yüreğim ne olur beni yanıltma!

suskunluğun asaletinde dinlenen,
hüznün kollarında uyuyan,
arayışın peşinde koşan,
aklının sınırlarını zorlayan,
karanlık gecelere meftun,
eserekli bir adamım ben;
evrene bir mesaj bırakmaya geldim.
“hayaletler de aynanın içindedir…"

Ürkek bir kuşum bazen, bazen cesur bir kartal,
Bazen fırtınalı bir orman, kovuklarında sincaplarını koruyan…
Bazen bir kaya parçası yamaçtan yuvarlanan.
Küllerinden doğan, sabırla yıkanan…
Bazen asi bir rüzgar enginlerde dolaşan,
Bazen büyük bir gemi, çıktığı limanı unutmayan.
Göz alıcı bir ladin ağacıyım yükseklerde yaşayan,
Kimseler görmese de üç zarif kozalağı taşıyan…

İstanbul’ da, denize açmışım gözlerimi; martılı , yosun kokulu, vapur düdüklü, balık parıltılı, mutedil dalgalı denize. Büyüdükçe tanıdım poyrazı, lodosu, karayeli. Bir filizkıran fırtınasında savruldum Ankara grisine. Sudan çıkmış balığı o zaman anladım. Soysal Pasajı’nda, Piknik Restoran’da, Zafer Çarşısı’nda, Dost Kitap Evi’nde, Kuğulu Parkı’nda bağlandım Ankara’ya.
Dilimde Murathan Mungan’ın dizeleri:
Ne geçmiş tükendi, ne yarınlar,
Hayat yeniler bizleri.
Geçse de yolumuz bozkırlarda,
Denizlere çıkar sokaklar.