Tüy Dergi Yazarları

Bu dünya ikimize dar ki sen aynadasın aksim. Fakat kim içeride, kim dışarıda?
İşte bu sorunun peşinden sürüklendiğim eşsiz bir serüven benim için yazmak.
Cevabı ise henüz bulamadım. İyi ki de bulamadım.

“Yazma eylemi” fırtınalı denizde dalgaların önünde yalnız başına yüzmek gibidir. Dalgalara teslim olup boğulmak da var. Kıyısına ulaştığın kayıp adaları keşfetmek de... İzmir’den atladım denize. Önce meslek, evlilik, çocuk yetiştirme adalarını keşfettim. Ardından Farkındalık Yazarlığı adasını keşfettim. Yüzüyorum bu adanın etrafında... Yüzdükçe hafifleyip “Tüy” misali yazılarımla konmaya çalışıyorum avuçlarınıza.

Denizde doğmuşum ben. Aslında deniz ben. Babam gökyüzü, annem toprak. Babam yağdırdıkça yağmurlarını, annem doldurmuş çukurlarını, yoğurmuş çamurlarını. Su birikintisinden göl, gölden deniz olmuşum. Kimi zaman köpürerek dev dalgalarımla kükremiş, kendi girdaplarımla içimdekileri yutup derinlerime atmışım. Kimi zaman da ışıl ışıl parlayarak sunmuşum tüm güzelliklerimi en berraklığımla...

Kitaplarla tanışmam okulla başladı. Hikaye ve romanı ilk defa okul kütüphanesinde gördüm. Hayatımın kitabına da orada rastladım.
Kitabın büyülü bir yanı vardı. Dünyanın tüm sırlarını keşfetmek üzereydim, fakat beklenmedik bir sorunla karşılaştım. Kitabın son bölümü koparılmıştı. Bu da demek oluyordu ki dünyayı anlamak ve anlamlandırmak için daha çok uğraşmalıydım.
O günden beri hayatın eksik parçalarını arayan bir gezginim.

Ben Sabiha Hanım değil, Saboşum. Kimlik yaşım ile ruh yaşımın arasında çok fark var, ruh yaşıma göre yaşıyorum.
Ben kimim? Çizgileri olmasına rağmen bohem, hayatı ve yaşamayı seven, küçük ve tombik bir kadınım. Dışişleri Bakanlığı’ndan emekliyim, dilbilimciyim, öğretmenim, tiyatrocuyum, Reiki Master’ım. Ayrıca, çalışkan, çoğunlukla neşeli, pozitif bir kişiliğim. İyisiyle, kötüsüyle insanım işte!

Çocuksu düşlerini bırakamayan biridir Merve; ya da bırakmak istemeyen, bırakmamak
için direnen... Bu yüzden yazmaya başladı. Annelik ve öğretmenlik ekseninde dönüp
duran bu kadın, yazarak bir eksen eğikliği oluşturdu iç dünyasına. Kalemi kağıda
dokundurduğu her an bu eğiklikten daha farklı bakıyor dünyaya, varlığa ve yokluğa.
Manâları güzel okuyup güzel aktarmak ise en büyük dileği.

Yazmaya geç heveslenmiş yaklaşık kırk yıllık hekimim. Sorumluluklardan hayal dünyasına geçiş yapmaktır dileğim. Kadınların yazılmamış tarihi ve öykülerini yazmaktır amacım.

1948 yılında Edirne’de doğmuştur. Meslek lisesi mezunu olup ev hanımıdır. Edirne İl Kültür Müdürlüğü Yayınları No: 15 “Edirne Şairleri 2001” kitabında üç şiiri ve Edirne’de “Yeni Ozan Ağacı” dergisinde birçok şiiri yayınlanmıştır.

Solmayan çiçekler, tükenmez sevgiler aradım
İçimde bulduğum cevapları, doğanın sırlarına yamadım

Şiirlerde dizelere yasladım başımı
Öykülerin elleri okşadı saçlarımı

Düşlerim çam ağacıdır, yaz kış yeşil
Varlığım bir gölge, dünya sahnesinde

Neden yazmak ister ki insan? Sadece istiyorum. Doğruyu söylemek gerekirse neden diye kendi kendime sorduğumda aklıma gelen tek cevap bu: "Yazmak istiyorum." Dolu dolu yaşanan bir hayatım olmadı, hayatını değiştirdiğim insanlar da... (Olduysa da ben fark etmedim.) Benim hayatımı değiştirenler elbette oldu, ama sadece kabullenmek ile yetindim bu değişiklikleri. Belki de bu nedenle sıra dışı bir sıradanlıkla yaşadım hayatımı. Bir keresinde, henüz bir genç kızken bir arkadaşım "Fazla normalsin sen." dedi bana. Gerçekten fazla normaldim. Sadece normalim. Dışarıdan bu kadar normalken, düşüncelerimde fırtınalar esmesini bekliyorsunuz belki, ama hayır içimde de koca bir dinginlik var. Hiçbir şey şaşırtmıyor beni. Uzun zamandır hüzün veya acı bile harekete geçirmiyor içimde herhangi bir şeyi. Belki bu nedenle yazmak istiyorum. Varsa içimde çıksın istiyorum kendimden bile sakladıklarım. Ya yoksa? Bu da aldığım bir risk. Ya koca bir boşluk ve sıradanlıkla karşılaşırsam yazma yolculuğumda? Yapacak bir şey yok o zaman da, fazla normal olmaya devam.

Önce muhabirlik ardından basın danışmanlığı sırasında yolumun kesiştiği binlerce insan, yüzlerce olay, onlarca şehir doldurmuştu içimi. Beynimde fırtınalar koparan ve kalbimden taşan kelimelerin, kalemimden dökülüp vücut bulmasını istediğim an başladı yazarlık serüvenim… Hayalim yazan bir insanın geçirdiği dönüşüme birlikte tanık olabilmek. Çıktığım bu yolda önce “TÜY” olup size doğru uçacağım.

Duygular, hisler kaleme dökülmeli, hiçbir şey insanın içinde kalmamalı... Düşündükçe kendini yiyip bitirmektense, yazıp ferahlamak en güzeli. Öyle süslü püslü cümlelere de gerek yok, kaleminden bir şeyler aksın yeter. Anlaşılır olmak önemli olan, zira anlam önemli. Bir şeyler anlamlansın ya da bir kuşun tüyü şifaya ulaştırsın diye çıktığım bu yolun bana yepyeni kapılar açması dileğiyle burdayım.

Radyo, sinema ve televizyon mezunuyum. Film ve kitap delisiyim. Kendimce sade bir hayat yaşamaya çalışıyorum. Yazma isteğimin, beni büyüten dedemden bana miras kaldığına inanıyorum. Zihnimde fazlasıyla yer kaplayan bir sürü düşünce var. Bu düşünceleri doğru bir şekilde aktarmayı hedefliyorum.

Hayatın bazen düz, bazen yokuşlu, bazen de çatallı yollarında yürürken, bir ağaca doğru uçan, parlak mavi renkli bir kelebeği fark ettim. Ağacın altına oturdum, yolda çantamın içine topladıklarımı çıkardım. Sonra hepsini bir kazana attım, karıştırmaya başladım. Mürekkebim iyice koyulaşınca bir şişeye doldurdum. Bir kağıt çıkardım, kalemimi batırdım mürekkebime. Başladım yazmaya, mavi kelebek etrafımda uçarken...

Her şeyin bir hikayesi vardır. Duvardaki taşın, bahçedeki gülün, daldaki kuşun, duran adamın, yürüyen kadının, oynayan çocuğun... Bu hikayeleri duymaya ve aktarmaya çalışıyorum.

“Sen kimsin?” diye sordular. “İnsan olmaya çalışan bir yolculuyum.” diye yanıt verdim. İçimi dökmek istedim kelimelere, ayna olsun bana sayfalar diye. Düştüm elimde kalemle sayfaların yollarına. Bir de baktım ki, Farkındalık Yazarlığı Atölyesi karşımda. Aradığımı buldum galiba.

Dostlarım Handan’la, Meral çığlık çığlığaydı avukatlar odasında; “Bulduk, senin hastalığını bulduk!” Manik depresif bir adamın hayatını anlatıyormuş dün gece gittikleri film. Aynı ben!

Telaşla soruyorum bir hafta sonra Marmaris’e gelen psikiyatrist abime, gülüyor: “Meraklanma maniksin ama depresif değil.” Devamında tembihliyor “Sakın kaybetme manikliğini,” diye.

Yıllar, yılar geçti… Manikliğim nerede?

Yazmaya başlamadan önce okumayı öğrendim. İlk yazılarımı lise yıllarımda yazmaya başladım. Fakat farkında olmadan yazmayı bıraktım. Farkındalık Yazarlığı Atölyesi’ni buldum. Kalemim kanatlandı o günden sonra, diyar diyar gezmekte hayal gücü aleminde…

Az gitmemiş, uz gitmiş,
Her şey sık sık tuz ile buz oluverirmiş,
Yağmur çamur demeden ilerlermiş,
Kaf Dağı'na giden yolu ararmış.
Biz kerevetine çıkarken, o hala tırmanırmış.

İsterim ki özgürce yapayım her yapabildiğimi... İşte böyle oluyor yaş 40’ları geçince. Bir de üzerine biri ergen biri bebek iki çocuk eklenince “yapabildiklerim” olabiliyor ancak. Yazmak da yapabilmek istediklerimden, çabalıyorum. Bazen zorlanıyor, bazen her şeyi anında dökebiliyorum kalemimden. Tadı olsun istiyorum yazdıklarımın, biraz da muziplikleri. Sevgiyle, merakla bekliyorum bu yolculukta nerelerde durup çantama ne yenilikler ekleyeceğim diye...

Bir pelikanın gagasındaki balık hayatının en hızlı ve keyifli yolculuğunu yaşar. Sonrasında parçalanır, sindirilir. Kan olur. Dolaşır, besler. Daha sonra yeniden bazen bir hücre, bazen bir tohum olur. Bölünür, çoğalır. Tümden gelip, tüme varan bu döngüde sonsuzlaşır. Ağaçtan kağıda, kaleme; çiçekten mürekkebe ve nihayetinde insana ulaşır.
Ben de geldim, vardım, buradayım.

Önce yazmayı hayal ettim sonra yazılarımı.
Yazarak bu dünyanın gerçeklerinden kaçamam biliyorum.
Ancak kendime hayallerimle yoğrulmuş bir dünya yaratabilirim. Her seferinde bu dünyayı daha da güzelleştirebilmek adına elime alıyorum kalemimi.

Dünyaya bir su damlası olarak geldim. Güneşle, toprakla, havayla büyüdüm. Sevgiyle yoğuruldum ve ruhuma insan olduğum üflendi.
Gördüm, duydum ve dokundum. Anlaşılamaz, ulaşılamaz, tarif dahi edilemezdi.
Muhteşem Dünya gezegeninde önceden belirlenmiş yörüngemde seyahat ediyorum.
Bu yolculuk su damlasının evine geri dönüş yolculuğudur.
" Ey olağan gibi görünen her şey! Doyumsuz, tanımsız ve eşsizsiniz…"
Bir gün bu su damlası kaynağına döndüğünde, yaptıklarının hesabını tek tek verecek ve bundan sonra evrende sadece temiz bir soluk olup tekrar size dönecektir.
"Bu son fasıldır işte. Dönülmez akşamın ufkundayız..."

19.01.1953 tarihinde Burdur'da doğdum. Burdur Sakarya İlkokulunda okudum. Babamın görevi nedeniyle 1965 yılında Ankara'ya geldim. Gazi Osman Paşa Ortaokulu’nu, Çankaya Lisesi’ni bitirdim. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun olduktan sonra en büyük hayalim olan serbest avukatlık mesleğine başladım. Hala mesleğimi sürdürüyorum. Aşk evliliği yaparak bir kız çocuğu sahibi oldum. Ancak evliliği sürdüremedik ve boşandım.

Ankara Barosu Dergisi yayın kurulunda başkanlık, üyelik ve editörlük yaptım. Çeşitli şirketlerin hukuk müşavirliğini, sivil toplum kuruluşlarının danışmanlığını üstlendim. Son olarak Kültür Bakanlığı Kültür Varlıklarını Koruma Bölge Kurulu (Samsun ve Antalya) üyesi oldum. Bir dönem Uğur Mumcu Araştırmacı Gazetecilik Vakfının Yazarlık kursuna katıldım. Yazmayı ve okumayı çok seviyorum.

Afyon’un Şuhut ilçesinde doğdum. Aslen Kars’lıyım. Mühendislik eğitimi sonrasında, özel sektörde yönetici olarak çalıştım. Hayalim olan hep üreten iş kadını profilini tamamladım. Hayalime ulaştıkça artık hayalimin bu olmadığını keşfetmemle, değişimim başladı. Bugün yazmak istiyorum. Ama yarın ne olur bilemem. Çünkü artık hayallerime sınır koymak istemiyorum.
Evliyim, iki kızım var.

1988 yazında, koynunda deniz saklayan bir kentin bozkırında doğdum. Bu tuhaf şakanın tecellisiyle başladı her şey. Bir doğum lekesi olarak taşıdığım hayret, beni yazmaya yönlendirdi. Birbirine yazılanmış iki sevgili gibi ne ben edebiyattan kopabildim ne de edebiyat bana yüz çevirdi. Gündüzleri hikâye toplar, geceleri sizler uykularda iken yarı zamanlı düş yazarım.

Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Ortaköy’de 1958 yılında doğdum. Tüm öğrenim hayatım Ankara’da geçti.1981 yılında Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın Yayın Yüksek Okulu’ndan mezun oldum. Daha sonra Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsü'nde yüksek lisans yaptım. Bir kamu kuruluşunda çeşitli kademelerde otuz yıla yakın çalıştıktan sonra emekli oldum. Evliyim ve iki kızım var. Başta sinema ve fotoğraf olmak üzere güzel sanatlara ilgi duyuyorum. Doğal hayat ve çevrenin yok oluşu en büyük korkum.

1968 Antakya doğumluyum. Evli ve bir kız çocuğu annesiyim. Hayattaki en büyük gururum kızım müzik öğretmeni olarak çalışıyor.
Sağlık Bakanlığı’ndan emekli olup kendime “vintage” bir dükkan açtım. İşimde o kadar mutluyum ki, iyi ki emekli olmuşum diyorum. İnsanın kendisini mutlu eden bir işte çalışmasının önemini kavradım.
En çok keyif aldığım şeyi düşündüğümde aklıma yazmak geliyor. Görüntüde çok sakin olmakla birlikte çılgın kadın ya da kadınlar dışarıya çıkmak istiyor.

Akla ve kalbe değer verir, hak ve had kavramlarını önemserim. Akıllı,
güçlü ve mücadeleciyim, derinlemesine inceler, her daim en elverişli
sonuca ulaşmaya çalışır, ulaşamayınca da huysuzlaşırım. Elimden
gelenin en iyisini yapar, sonuçtan memnun olursam kendime aferin
derim; olmazsam daha iyisi için kendimle uğraşır, bir sonraki
seviyeye taşırım. Tüm saçmalıklara rağmen sevgi ve umut var
kalbimde…

Her şey şimdi başlıyor benim için. Yeni bir pencere çizdim hayatımın şu yaşına ve buradan yeni bir manzara yaratıyorum kendime ait. İnsan isterse neler yapar, ben umutluyum yapacağım. Yazacağım içimden geldiği gibi. Anladım ki hayat sadece okuyan olmakla yeterince renkli değil. Yazan da olacağım ve yeni bir renk koyacağım diğer renklerimin arasına.

Ürkek bir kuşum bazen, bazen cesur bir kartal,
Bazen fırtınalı bir orman, kovuklarında sincaplarını koruyan…
Bazen bir kaya parçası yamaçtan yuvarlanan.
Küllerinden doğan, sabırla yıkanan…
Bazen asi bir rüzgar enginlerde dolaşan,
Bazen büyük bir gemi, çıktığı limanı unutmayan.
Göz alıcı bir ladin ağacıyım yükseklerde yaşayan,
Kimseler görmese de üç zarif kozalağı taşıyan…

Adım Eylül.
Sadece yakın arkadaşlarım ve ailem bana Lülü der.
Günlerden bir eylül günü Ankara'da doğdum.
Hak savunucusuyum. Avukatım. Ablayım. Gönüllüyüm. Ömür boyu öğrenciyim.
Kar kürelerini, kitapları, balonları, çiçekleri ve çocukları çok severim.
Kendini yazarak keşfedenlerdenim.
Kimseden eksik ya da fazla değilim.
Herkes gibi biricik ve herkesle birim.

herkesin bir seçimi var…
benimki hüzün.
her tebessümün ardında,
ve her sabah gün ağardığında,
odamın duvarlarında,
gözlerimin en kuytularında..
bakmak ve görmek arasında
koca bir fark, Ben’i görmek.
yüreğim ne olur beni yanıltma!

suskunluğun asaletinde dinlenen,
hüznün kollarında uyuyan,
arayışın peşinde koşan,
aklının sınırlarını zorlayan,
karanlık gecelere meftun,
eserekli bir adamım ben;
evrene bir mesaj bırakmaya geldim.
“hayaletler de aynanın içindedir…"

Benim ismimin içinde çiçekler var demet demet, bir de büyüyüp Serpil’emeyen göbek adım. Ama içimde hep bir çocuk var, hiç büyümeyen. Bu yüzdendir belki mucizelere inanışım, hayata sarılışım. Nereli miyim? Uçurtmamın uçtuğu her yer memleketim. Ama cennetten bir köşe Sinop toprağım. Yazdığım, okuduğum, sevdiğim kadar varım. Daha fazlası için yazdıklarımı okuman lazım.

1973 yılında Sakarya’da doğdu. İlk, orta ve lise öğrenimini doğduğu şehirde tamamladı. Çocukluğu doğayla içiçe geçti. Okuma ve yazmayı öğrendiği andan itibaren her daim okudu ve yazdı. Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesini 1995 yılında bitirdi. İş hayatına atıldı, evlendi, çocuk sahibi oldu. İkinci üniversitesini bitirdi. İş gereği değişik illerde bulundu. Farklı insanlarla birlikte yaşayarak onları gözlemleme imkânı buldu. Heybesinde pek çok hikâye ve malzemeyi biriktirdi. İlk uzun yazı denemelerini 2017 yılında Farkındalık Yazarlığı Atölyesi sayesinde yazdı. Ankara’da yaşayan yazar hala okumaya ve yazmaya devam ediyor.

İstanbul’ da, denize açmışım gözlerimi; martılı , yosun kokulu, vapur düdüklü, balık parıltılı, mutedil dalgalı denize. Büyüdükçe tanıdım poyrazı, lodosu, karayeli. Bir filizkıran fırtınasında savruldum Ankara grisine. Sudan çıkmış balığı o zaman anladım. Soysal Pasajı’nda, Piknik Restoran’da, Zafer Çarşısı’nda, Dost Kitap Evi’nde, Kuğulu Parkı’nda bağlandım Ankara’ya.
Dilimde Murathan Mungan’ın dizeleri:
Ne geçmiş tükendi, ne yarınlar,
Hayat yeniler bizleri.
Geçse de yolumuz bozkırlarda,
Denizlere çıkar sokaklar.